De identiteit
van de Belgische architectuurcultuur
Seppe Seyner
Master Architectuur
2019 — 2020
studio
Vlaamse architectuur
promotoren
Lara Schrijver
Sofie De Caigny
Spread met het interieur van het paviljoen voor de Belgische architectuur op Expo 58
Verheldering van het vooronderzoek in samenwerking met Mira De Cleen en Daphne Slachmuylders
De inhoudstafel geeft een overzicht van de verschillende onderzochte onderdelen
Voorpagina van het onderzoek
DE IDENTITEIT VAN DE
BELGISCHE ARCHITECTUURCULTUUR
In dit onderzoek werd gezocht naar de verklaring voor het Belgische succesverhaal van weleer. De verschillende factoren die hieruit naar boven kwamen werden nadien getoetst aan het huidige beleid van de verschillende gemeenschappen en gewesten. Hierna werd een conclusie gevormd als antwoord op de vraag of een Belgische architectuurcultuur opnieuw mogelijk zou zijn.
Doorheen de jaren van mijn studie viel het me op dat we steeds spraken over Vlaamse architectuur. Niet onbegrijpelijk mits de Vlaamse architectuurcultuur sinds enkele jaren een begrip werd in het buitenland. Een tendens die recent versterkt werd door buitenlandse vaktijdschriften zoals ARCH+, die nummers toeschreven aan de architectuurcultuur in Vlaanderen specifiek. Na enige onderzoek bleek dat deze architectuurcultuur een proces had ondergaan van nagenoeg een halve eeuw. Een beweging die in de jaren 1970 op gang werd getrokken door enkele koplopers. Enkele jaren later zou deze worden verdergezet met behulp van een zekere politieke wil. Een logische ontwikkeling gezien de achtergestelde positie die België destijds innam ten aanzien van de buurlanden.
Dit alles gezegd zijnde bleef ik echter steeds met een wrang gevoel zitten. Een vraag die opkwam vanuit mijn interesse naar Belgische staat en haar ingewikkelde samenstelling. Waarom spreken we steeds over Vlaamse architectuur? Is er in de andere landsdelen dan werkelijk niets gaande? Het leek me vrijwel onmogelijk dat er gedurende afgelopen decennia geen stappen werden gezet aan Franstalige zijde in de richting van een architectuurtaal die men internationaal zou kunnen communiceren. Uit deze bedenking vloeide later de gedachte dat ook aan Franstalige zijde een gelijkaardig fenomeen mogelijk was. Het gegeven dat er mogelijks weinig of niets geweten was over wat gaande is aan de Vlaamse zijde. Een bizarre gedachte die me aan het denken zette over het al dan niet bestaan van een Belgische architectuurcultuur en wat deze dan precies in zich hield.